OI ΤΕΛΕΥΤΑΙEΣ ΙΑΧΕΣ ΜΑΣ ΠΡΟΣ ΤΟΥΣ ΕΛΕΥΘΕΡΟΥΣ- «ΔΕΣΜΩΤΕΣ» ΤΟΥ ΣΥΣΤΗΜΑΤΟΣ ΚΑΙ ΕΝΑΝΤΙΟΝ ΤΩΝ ΕΚΦΥΛΩΝ ΕΧΘΡΩΝ ΤΗΣ ΑΝΘΡΩΠΟΤΗΤΟΣ.

[OUR LAST RALLYING CRIES TO AWAKE THE FREE-PRISONERS OF THE SYSTEM AND AGAINST THOSE OF CAINITE BIOLOGICAL RACE, ENEMIES OF THE HUMANITY].

ΑΝΑΜΕΝΟΝΤΕΣ ΚΑΡΤΕΡΙΚΩΣ AΦΥΠΝΙΣΗ ΤΩΝ ΣΥΝΕΙΔΗΣΕΩΝ.

(WAITING PATIENTLY THE CONSCIENCES’ AWAKENING)

«4 καὶ σύ, Δανιήλ, ἔμφραξον τοὺς λόγους καὶ σφράγισον τὸ βιβλίον ἕως καιροῦ συντελείας, ἕως διδαχθῶσι πολλοὶ καὶ πληθυνθῇ ἡ γνῶσις……. 7 καὶ ἤκουσα τοῦ ἀνδρὸς τοῦ ἐνδεδυμένου τὰ βαδδίν, ὃς ἦν ἐπάνω τοῦ ὕδατος τοῦ ποταμοῦ, καὶ ὕψωσε τὴν δεξιὰν αὐτοῦ καὶ τὴν ἀριστερὰν αὐτοῦ εἰς τὸν οὐρανὸν καὶ ὤμοσεν ἐν τῷ ζῶντι εἰς τὸν αἰῶνα, ὅτι εἰς καιρὸν καιρῶν καὶ ἥμισυ καιροῦ· ἐν τῷ συντελεσθῆναι διασκορπισμὸν γνώσονται πάντα ταῦτα. 8 καὶ ἐγὼ ἤκουσα καὶ οὐ συνῆκα καὶ εἶπα· Κύριε, τί τὰ ἔσχατα τούτων; 9 καὶ εἶπε· δεῦρο Δανιήλ, ὅτι ἐμπεφραγμένοι καὶ ἐσφραγισμένοι οἱ λόγοι, ἕως καιροῦ πέρας· 10 ἐκλεγῶσι καὶ ἐκλευκανθῶσι καὶ πυρωθῶσι καὶ ἁγιασθῶσι πολλοί, καὶ ἀνομήσωσιν ἄνομοι· καὶ οὐ συνήσουσι πάντες ἄνομοι, καὶ οἱ νοήμονες συνήσουσι…» (ΔΑΝΙΗΛ: 12/4-10).

«6 Οὕτως λέγει ὁ Θεὸς ὁ βασιλεὺς τοῦ ᾿Ισραὴλ ὁ ρυσάμενος αὐτὸν Θεὸς σαβαώθ· ἐγὼ πρῶτος καὶ ἐγὼ μετὰ ταῦτα· πλὴν ἐμοῦ οὐκ ἔστι Θεός..» ΗΣΑΪΑΣ: 44/6).

«3 αὕτη δέ ἐστιν ἡ αἰώνιος ζωή, ἵνα γινώσκωσί σε τὸν μόνον ἀληθινὸν Θεὸν καὶ ὃν ἀπέστειλας ᾿Ιησοῦν Χριστόν…» (ΙΩΑΝΝΗΣ: 17/3).

«..ἀλλὰ καὶ ἐὰν ἡμεῖς ἢ ἄγγελος ἐξ οὐρανοῦ εὐαγγελίζηται ὑμῖν παρ' ὃ εὐηγγελισάμεθα ὑμῖν, ἀνάθεμα ἔστω. 9 ὡς προειρήκαμεν, καὶ ἄρτι πάλιν λέγω· εἴ τις ὑμᾶς εὐαγγελίζεται παρ' ὃ παρελάβετε, ἀνάθεμα ἔστω. 10 ἄρτι γὰρ ἀνθρώπους πείθω ἢ τὸν Θεόν; ἢ ζητῶ ἀνθρώποις ἀρέσκειν; εἰ γὰρ ἔτι ἀνθρώποις ἤρεσκον, Χριστοῦ δοῦλος οὐκ ἂν ἤμην. (ΓΑΛΑΤΕΣ:  1/8-10).

«Οὐκ ἔστιν ἡμῖν ἡ πάλη πρός αἷμα καί σάρκα, ἀλλά πρός τάς ἀρχάς, πρός τάς ἐξουσίας, πρός τούς κοσμοκράτορας τοῦ σκότους τοῦ αἰῶνος τούτου, πρός τά πνευματικά τῆς πονηρίας ἐν τοῖς ἐπουρανίοις». (ΕΦΕΣΙΟΥΣ:  6/12).

«..Όταν δὲ ἔλθῃ ὁ υἱὸς τοῦ ἀνθρώπου ἐν τῇ δόξῃ αὐτοῦ καὶ πάντες οἱ ἅγιοι ἄγγελοι μετ᾿ αὐτοῦ, τότε καθίσει ἐπὶ θρόνου δόξης αὐτοῦ, 32 καὶ συναχθήσεται ἔμπροσθεν αὐτοῦ πάντα τὰ ἔθνη, καὶ ἀφοριεῖ αὐτοὺς ἀπ᾿ ἀλλήλων ὥσπερ ὁ ποιμὴν ἀφορίζει τὰ πρόβατα ἀπὸ τῶν ἐρίφων….» (ΜΑΤΘΑΙΟΣ: 25/31-32),

«Μητρός τε καὶ πατρὸς καὶ τῶν ἄλλων προγόνων ἀπάντων τιμιώτερόν ἐστιν ἡ Πατρὶς καὶ σεμνότερον καὶ ἁγιώτερον καὶ ἐν μείζονι μοίρᾳ καὶ παρὰ θεοῖς καὶ παρ᾿ ἀνθρώποις τοῖς νοῦν ἔχουσι.»[Σωκράτης (Πλάτωνος Κρίτων, 51α, 51β)].

«…Χρωστάμε σ’ όσους ήλθαν, πέρασαν, θα ‘ρθούνε, θα περάσουν. Κριτές θα μας δικάσουν, οι αγέννητοι, οι νεκροί!». (Κωστής Παλαμάς, 1925)

«Μια φορά εβαπτίσθημεν με το λάδι, βαπτιζόμεθα και μία με το αίμα δια την ελευθερίαν της Πατρίδος μας» (Θεόδωρος Κολοκοτρώνης).

«…Κατεβαίνω πολεμιστής είς το στάδιον, θα πολεμήσω ως κυβέρνησις, δεν λαθεύομαι τον έρωτα των προνομίων πού είναι φυτευμένες είς ψυχές πολλών, τα ονειροπολήματα των λογιωτάτων, ξένων πρακτικής ζωής, το φιλύποπτο, κυριαρχικό και ανήμερο αλλοεθνών ανδρών. Η νίκη θα είναι δική μας, αν βασιλεύση είς την ακαρδίαν μας μόνο το αίσθημα το ελληνικό, ο φιλήκοος των ξένων είναι προδότης.» [Ιωάννης Καποδίστριας, σε συνομιλία με τον Γεωργάκη Μαυρομιχάλη, λίγο μετά τον ερχομό του στην Ελλάδα (Γ. Τερτσέτης, «Τα Απόλογα του Καποδίστρια»)].

Μέρος 10ον

Δ΄ IΣΤΟΡΙΚΗ ΠΕΡΙΟΔΟΣ (ΑΠΟ ΓΕΝΝΗΣΕΩΣ ΙΗΣΟΥ ΧΡΙΣΤΟΥ ΜΕΧΡΙ TON 7oν/8ον ΑΙΩΝΑ Μ.Χ.)

1. ΙΗΣΟΥΣ ΧΡΙΣΤΟΣ: Ο ΑΛΗΘΙΝΟΣ ΜΕΣΣΙΑΣ, Η ΠΡΟΣΔΟΚΙΑ ΤΩΝ ΕΘΝΩΝ (Συνέχεια 9ου Μέρους).

ΕΞΩΙΟΥΔΑΪΚΕΣ ΠΡΟΦΗΤΕΙΕΣ ΚΑΙ ΜΑΡΤΥΡΙΕΣ ΓΙΑ ΤΗΝ ΠΡΟΣΔΟΚΙΑ ΤΩΝ ΕΘΝΩΝ ΠΕΡΙ ΤΗΣ ΕΛΕΥΣΕΩΣ ΕΝΟΣ ΘΕΑΝΘΡΩΠΟΥ ΣΩΤΗΡΟΣ ΤΗΣ ΑΝΘΡΩΠΟΤΗΤΟΣ (Συνέχεια 9ου μέρους). 

α. Οι προφητείες της Σίβυλλας της Ερυθραίας (Συνέχεια 9ου Μέρους).

3/. Ο Μέγας Κωνσταντίνος διακηρύσσει δημοσίως τον χρησμόν της Σίβυλλας.

α/. Ο πρώτος άνθρωπος που διέσωσε και διακήρυξε δημόσια αυτόν τον χρησμό, μετά Χριστόν, ήταν ο Μέγας Κωνσταντίνος! Κατὰ την Α΄ Οικουμενικὴ Σύνοδον της Νικαίας, σε λόγο του το Πάσχα του 325 μ.Χ., τον οποίον απηύθηνε προς «τον σύλλογο των αγίων» (Οration to the Saints), δηλαδή προς τους Αγίους Πατέρες της Α΄ Οικουμενικής Συνόδου, αναφέρθηκε στην «Δ΄ εκλογή του Βιργίλιου», και την ερμήνευσε μιλώντας εκτενώς και Χριστολογικώς ως μεσσιανική πρόρρηση.1

Ο τίτλος εκείνου του λόγου του, όπως κατεγράφη από τον Ευσέβιο που ήταν παρών στην Σύνοδο, ήταν «Βασιλέως Κωνσταντίνου λόγος ον έγραψε τω των αγίων συλλόγω». Ο Robin Lane Fox, καθηγητής Κλασσικής και Αρχαίας Ιστορίας στο New College του Πανεπιστημίου της Οξφόρδης, στο έργο του «Pagans and Christians» (σελ. 643), αναφέρει ότι ο Κωνσταντίνος απηύθυνε τον λόγο του προς τον Σύλλογο των Αγίων, το Πάσχα του 325 μ.Χ., ημέρα Μεγάλη Παρασκευή.

Επίσης, σύμφωνα με τον καθηγητή Ιστορίας, Herbert William Parke, αλλά και πολλούς άλλους σύγχρονους κριτικούς,2  ο συγκεκριμένος λόγος τού Κωνσταντίνου, όπως ακριβώς κατεγράφη από τον Ευσέβιο, είναι αυθεντικός.

Ο καθηγητής Parke γράφει : «This document has often been suspected as a later forgery, but recent opinion seems to agree on its authenticity», δηλαδή, «Γι’αυτό το  έγγραφο υπήρχαν συχνά υποψίες, ότι είναι μία μεταγενέστερη πλαστογραφία, όμως η νεώτερη κριτική φαίνεται ότι συμφωνεί για την αυθεντικότητά του».3

β/. Το αρχαιότερο χειρόγραφο που περιέχει τον λόγο του Κωνσταντίνου χρονολογείται στον 10ον μ.Χ. αιώνα και φυλάσσεται στην Βιβλιοθήκη του Βατικανού (κώδιξ Vat.  gr. 149).

Στον προμνησθέντα λόγον του, ο Μέγας Κωνσταντίνος εκφράζει την βαθιά πίστη του στο πρόσωπο του Ιησού Χριστού και επικαλείται διάφορες μαρτυρίες για να διακηρύξει την Θεότητά Του. Μεταξύ αυτών των μαρτυριών, περιλαμβάνει και την προφητεία της Σίβυλλας της Ερυθραίας περί της Δευτέρας Παρουσίας του Χριστού. (Ευσέβιος, Βασιλέως Κωνσταντίνου λόγος ον έγραψε τω των Αγίων συλλόγω, λόγος 5ος, κεφ. 18).

γ/. H προφητεία της Σίβυλλας της Ερυθραίας, περί της Δευτέρας Παρουσίας του Ιησού Χριστού.

Στην αριστερή ακροστιχίδα σχηματίζονται οι λέξεις ΙΗΣΟΥΣ ΧΡΕΙΣΤΟΣ ΘΕΟΥ ΥΙΟΣ ΣΩΤΗΡ ΣΤΑΥΡΟΣ. Οι εικόνες προέρχονται από την συλλογή «Σιβυλλιακοί Χρησμοί», που εκδόθηκε το 1599 στο Παρίσι από τον Joanni Opsopoei. {Αντίγραφο αυτής της συλλογής, υπάρχει στην Εθνική Βιβλιοθήκη των Αθηνών (Ε.Φ. 648). (Πηγή: Τα αρχεία της χαμένης Γνώσης, Παναγιώτης Α. Τουλάτος, εικ. 23)}.

4/. Το σιβυλλικό αυτό ποίημα προσεγγίζει προς το νόημα χωρίου του λόγου προς τους Έλληνες που αποδίδεται στον Άγιο Ιουστίνο (c. Xxx). Αλλά ενώ ο συγγραφέας του χωρίου αυτού, έχει υπ’ όψιν του την ενσάρκωση του Χριστού, ο συγγραφέας του ποιήματος αποβλέπει στην Δευτέρα Παρουσία και την έσχατη Κρίση. Κατά τον 3ον αιώνα μ.Χ., το ποίημα μεταφράστηκε και σε βαρβαρικούς στίχους, όπου προσαρμόστηκαν και μερικές λατινικές λέξεις, στα ελληνικά γράμματα της ακροστιχίδας:

ΙΗΣΟΥΣ ΧΡΕΙΣΤΟΣ ΘΕΟΥ ΥΙΟΣ ΣΩΤΗΡ

IESVCS CREISTOS TEVD NIOS SOTER

5/. Ο Μέγας Κωνσταντίνος, αφού μας πληροφορεί ότι η Σίβυλλα η Ερυθραία γεννήθηκε την έκτη γενεά μετά τον κατακλυσμό του Νώε, αποδέχεται επίσης ότι η μάντις προφήτευε σε όσους την είχαν ανάγκη, «με την βοήθεια του θεού Απόλλωνος». Επιπροσθέτως, ο Κωνσταντίνος θεωρεί ότι αφού η Σίβυλλα «επληρώθη από θεία έμπνευση», προφήτευσε την Έλευση του Ιησού Χριστού επί της γης.

Αυτά είναι τα πρώτα εισαγωγικά σχόλια του Κωνσταντίνου, ο οποίος στην συνέχεια παραθέτει ολόκληρη την προφητεία της Ερυθραίας περί της Δευτέρας Παρουσίας του Χριστού. «Οι τοποθετήσεις των πρώτων γραμμάτων», όπως γράφει και ο ίδιος, σχηματίζουν την ακροστιχίδα «ΙΗΣΟΥΣ ΧΡΕΙΣΤΟΣ ΘΕΟΥ ΥΙΟΣ ΣΩΤΗΡ ΣΤΑΥΡΟΣ». Η παρουσία του Ε στην λέξη Χρειστός, συμβολίζει τον Ερχόμενον Υιόν του Θεού.

Από τους τρεις τελευταίους στίχους του χρησμού, προκύπτει ξεκάθαρα ότι η Ερυθραία αναφέρεται στο πρόσωπο του Ιησού Χριστού, ομολογούσα σαφέστατα ότι  Αυτός είναι ο Θεός της:

«Αυτός ο οποίος τώρα προαναφέρθηκε σε ακροστιχίδα, είναι ο δικός μας Θεός, Σωτήρ αθάνατος βασιλεύς, αυτός ο οποίος υπέφερε προς χάριν μας».

Αν και η βαρυσήμαντη αυτή προφητεία διακηρύχθηκε από τον Μέγα Κωνσταντίνο πριν από την έναρξη της Α΄ Οικουμενικής Συνόδου, το Πάσχα του 325 μ.Χ., τους επόμενους αιώνες αποσιωπήθηκε σκοπίμως.

Διατί; Διότι, υπήρχε ο κίνδυνος να προκληθεί αναταραχή στις τάξεις της Ενιαίας (τότε) Χριστιανικής Εκκλησίας, αλλά και να ανατραπεί η πεποίθηση ότι, η αρχαία ελληνική θρησκεία ήταν μία θρησκεία ειδωλολατρική.

Αυτό ακριβώς εκμεταλλεύθηκαν οι μετά Χριστόν συνωμότες της ανθελληνικής-αντιχριστιανικής ανίερης συμμαχίας4   και συναποφάσισαν την διάπραξη των ιστορικών-πνευματικών εγκλημάτων τους, κατά τους τέσσαρες (4) πρώτους μ.Χ. αιώνες {Λεπτομέρειες στα ακολουθούντα 12ον-13ον-14ον μέρη της παρούσης μακράς σειράς).

6/. Η αυθεντικότητα του Χρησμού της Ερυθραίας.

α/. Που βασίστηκε ο Μέγας Κωνσταντίνος, για την αξιοπιστία του περιεχομένου στα διασωθέντα χειρόγραφα, της Σιβυλλικής προφητείας;

Την απάντηση μάς την δίνει ο ίδιος:

«ΩΜΟΛΟΓΗΤΑΙ ΓΑΡ ΚΙΚΕΡΩΝΑ ΕΝΤΕΤΥΧΗΚΟΤΑ ΤΩ ΠΟΙΗΜΑΤΙ ΜΕΤΕΝΕΓΚΕΙΝ ΤΕ ΑΥΤΟ ΕΙΣ ΤΗΝ ΡΩΜΑΙΩΝ ΔΙΑΛΕΚΤΟΝ ΚΑΙ ΕΝΤΑΞΑΙ ΑΥΤΟ ΤΟΙΣ ΕΑΥΤΟΥ ΣΥΝΤΑΓΜΑΣΙΝ».

Δηλαδή:

«Διότι ομολογείται ότι ο Κικέρων, αφού βρήκε το ποίημα, το μετέφρασε στην Ρωμαϊκήν διάλεκτο και το ενέταξε στα δικά του συγγράμματα». (Ευσέβιος, Βασιλέως Κωνσταντίνου λόγος ον έγραψε τω των αγίων συλλόγω, Λόγος 5ος, κεφ. 18).

Την ίδια πληροφορία καταγράφει και ο Επίσκοπος Ευσέβιος, ο οποίος υπήρξε διευθυντής του μεγαλύτερου εργαστηρίου αντιγραφής χειρογράφων της εποχής του και εμβριθής μελετητής της ελληνικής γραμματείας, οπότε εγνώριζε πολύ καλά τις πηγές που αναφέρει. Ο Ευσέβιος, αφού διέσωσε τον Λόγο τού Κωνσταντίνου, τον εχώρισε σε ενότητες και έθεσε επικεφαλίδες. Η ενότητα που περιέχει την προφητεία της Ερυθραίας έχει την κάτωθι επικεφαλίδα:

ιθ΄. ΟΤΙ Η ΠΕΡΙ ΤΟΥ ΣΩΤΗΡΟΣ ΜΑΝΤΕΙΑ ΠΑΡ’ ΟΥΔΕΝΟΣ ΤΩΝ ΤΗΣ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣ ΠΕΠΛΑΣΤΑΙ, ΑΛΛΑ ΤΗΣ ΕΡΥΘΡΑΙΑΣ ΣΙΒΥΛΛΗΣ ΕΣΤΙΝ, ΗΣ ΤΑΣ ΒΙΒΛΟΥΣ ΚΙΚΕΡΩΝ Ο ΠΡΟ ΤΗΣ ΕΠΙΔΗΜΙΑΣ ΤΟΥ ΧΡΙΣΤΟΥ ΡΩΜΑΪΣΤΙ ΜΕΤΕΦΡΑΣΕ, ΚΑΙ ΟΤΙ ΒΕΡΓΙΛΙΟΣ ΜΕΜΝΗΤΑΙ ΑΥΤΗΣ ΚΑΙ ΤΟΥ ΠΑΡΘΕΝΙΚΟΥ ΤΟΚΟΥ, ΔΙ’ ΑΙΝΙΓΜΑΤΩΝ ΦΟΒΩ ΤΩΝ ΚΡΑΤΟΥΝΤΩΝ ΥΜΝΗΣΑΣ ΤΟ ΜΥΣΤΗΡΙΟΝ. (Ευσέβιος, Βασιλέως Κωνσταντίνου λόγος ον έγραψε τω των αγίων συλλόγω, λόγος 5ος, εισαγωγή).

Ο Ευσέβιος, όπως και ο Κωνσταντίνος, εξιστορεί και επεξηγεί ότι η προφητεία της Ερυθραίας δεν αποτελεί πλαστογράφηση κάποιου ανθρώπου μέσα από την Εκκλησία, διότι τα βιβλία της μεταφράστηκαν από τον Κικέρωνα στην λατινική γλώσσα, πριν από την Έλευση του Χριστού.

Διασώζεται όμως, το κάτωθι απόσπασμα του Κικέρωνα από το έργο του «De Divinatione» :

«Εμείς πιστεύουμε στους χρησμούς της Σίβυλλας που εκείνη έδινε, όπως λέγεται, σε κατάσταση έκστασης. Όπως εθεωρείτο λίγο καιρό πριν για μία μη τεκμηριωμένη φήμη που είχε διαδοθεί στον κόσμο, την οποία ένας επεξηγητής αυτών των χρησμών προσφέρθηκε να καταθέσει στη Σύγκλητο λέγοντας ότι, αυτός που πραγματικά είναι ήδη βασιλιάς μας, αυτός θα έπρεπε να λάβει και τον τίτλο του βασιλιά, εάν θα θέλαμε να σωθούμε. Εάν αυτό είναι γραμμένο στα σιβυλλικά βιβλία, για ποιον άνθρωπο και σε ποιον χρόνο αναφέρεται;» (Κικέρων, De Divinatione, βιβλ. 2, κεφ. 54)

β/. Πότε ο Μέγας Κωνσταντίνος ανέγνωσε για πρώτη φορά, τις προφητείες της Σίβυλλας της Ερυθραίας και ποιος ήταν αυτός ο οποίος τον πληροφόρησε περί της υπάρξεώς τους;

Την απάντηση μας δίνει ο Γεννάδιος Σχολάριος, ο πρώτος Πατριάρχης Κωνσταντινουπόλεως μετά από την Άλωση του 1453. Η απάντηση του Πατριάρχη Γενναδίου προέρχεται από μία ανέκδοτη ομιλία του, ένα μέρος της οποίας έχει καταγραφεί από τον Άγιο Νικόδημο τον Αγιορείτη σε μία υποσημείωση του στον Μέγα Συναξαριστή της Ορθοδόξου Εκκλησίας.

Σύμφωνα με την ομιλία αυτή του Πατριάρχη Γενναδίου, ο Μέγας Κωνσταντίνος, ωθήθηκε προς την χριστιανική πίστη, όταν ανέγνωσε μία συλλογή των Σιβυλλικών χρησμών, η οποία εφυλάσσετο στην Βασιλική Βιβλιοθήκη της Ρώμης.

Οι χρησμοί αυτοί γνωστοποιήθηκαν στον Κωνσταντίνο από τον υιό του, Κρίσπον. Ο Κρίσπος, έλαβε γνώση των χρησμών από τον δάσκαλό του Φιρμιανό Λακτάντιο, ο οποίος τους ανακάλυψε κατά το χρονικό διάστημα που εργαζόταν ως φύλακας στην Βασιλική Βιβλιοθήκη της Ρώμης (Μέγας Συναξαριστής της Ορθοδόξου Εκκλησίας, Σεπτέμβριος ΙΔ΄, σελ. 286, σχόλια του Αγίου Νικοδήμου του Αγιορείτη, έκδ. μοναχού Βίκτωρος Ματθαίου)

Ο Πατριάρχης Γεννάδιος Σχολάριος μάς αποκαλύπτει ότι, η ανάγνωση των βιβλίων των Σιβυλλών ώθησε και τον Λακτάντιο και τον Μέγα Κωνσταντίνο, να αναγνωρίσουν την Θεότητα του Ιησού Χριστού και έτσι να επισημοποιήσουν τον Χριστιανισμόν, ως την αληθή θρησκεία της Ρωμαϊκής/Ρωμαίϊκης/ Ελληνικής Αυτοκρατορίας!

Το 1453, κατά την Άλωση της Πόλης από τους Οθωμανούς, η αυτοκρατορική βιβλιοθήκη λεηλατείται και τα βιβλία των Σιβυλλών χάνονται, όπως καταγράφει ο ίδιος ο Γεννάδιος στο κάτωθι πολύτιμο χειρόγραφο που προέρχεται από την Εθνική Βιβλιοθήκη των Παρισίων.

Κώδιξ Gr . 1293, φ.29α. Διήγησις Γενναδίου Σχολαρίου (Αντίγραφον του Παύλου Κολυβά), 1511 μ.Χ. Παρίσι, Bibliotheque Nationale.

 

Ο Πατριάρχης Γεννάδιος Σχολάριος, θρηνεί για την απώλεια των χρησμών των Σιβυλλών και του μαντείου των Δελφών περί του Ιησού Χριστού! Οι χρησμοί αυτοί, σύμφωνα με την καταγραφή του, «είχαν προαναγγείλει ολοφάνερα το Μυστήριον του Ιησού» και επιπλέον ώθησαν πολλούς Έλληνες/Εθνικούς στην αποδοχή της Νέας Χριστιανικής Πίστεως!

β. Οι αρχαίοι Έλληνες

1/ Η προσδοκία για την εμφάνιση ενός Θεανθρώπου, εξεφράσθη στους αρχαίους Έλληνες σαφέστερα και εντονώτερα από οπουσδήποτε άλλους. Από την Μινωϊκή Εποχή αλλά και στα Ομηρικά έπη, μέχρι και τους πρώτους χριστιανικούς χρόνους, στην Ελλάδα επικρατούσε η πίστη της εμφανίσεως των θεών (θεοφανίες), με διαφορετική μορφή κάθε φορά, ανθρώπινη συνήθως, που ανήκε σε φανταστικό ή πραγματικό πρόσωπο.

Ο Αριστοτέλης (384-322 π.Χ.) γράφει ότι, από την Πυθαγορική φιλοσοφία, έχει διαφυλαχθεί σαν άκρως απόρρητη δοξασία η ακόλουθη διαίρεση των λογικών όντων:

Το ένα είναι ο Θεός, το άλλο ο άνθρωπος και το τρίτο σαν τον Πυθαγόρα…Και ο ίδιος ο Πυθαγόρας, «σαν να είναι αυτός πραγματικά ό ίδιος ο Θεός», είπε στον ιερέα Άβαριν Σκύθη, «ότι έχει έλθει για να βοηθήσει και να ευεργετήσει  τους ανθρώπους και γι’ αυτό ήλθε με μορφή ανθρώπου….». Επίσης στον Κρότωνα, ο Πυθαγόρας εθεωρείτο πως ήταν ο θεός Απόλλων.5

Στις «Βάκχες» του Ευριπίδου (480-407 π.Χ.), παρουσιάζεται ο..θεός Διόνυσος να λέγει: «μορφήν δ’αμείψας εκ θεού βροτησίαν πάρειμι» (Άλλαξα την θεϊκή μορφή σε ανθρώπινη και ήλθα» και παρακάτω: «είδος θνητόν αλλάξας έχω, μορφήν τα’εμήν μετέβαλλον εις ανδρός φύσιν» (Άλλαξα κι’ έχω όψιν θνητού μεταβάλλοντας την μορφήν την δική μου στην μορφήν της ανθρώπινης φύσεως).6  

2/. Στο έργο  «Προμηθεύς Δεσμώτης» του Αισχύλου, ο Προμηθέας αφού επαναστατεί εναντίον της γενικής κυριαρχίας του Διός, όντας φυλακισμένος στον Καύκασο, προλέγει ότι ο λυτρωτής του ανθρωπίνου γένους θα γεννηθεί από την παρθένο  Ιώ και τον Θεό, θα είναι δηλαδή υιός Θεού και υιός Παρθένου.

Είναι άκρως εντυπωσιακή η προφητεία για τον Ιησού Χριστό, μέσα από τα λόγια του Προμηθέα, στον διάλογό του με την ΠΑΡΘΕΝΟ Ιώ, (στ. 772, 834, 848).

ΙΩ: «τίς οὖν ὁ λύσων ἐστὶν ἄκοντος Διός;/Ποιος είναι που θα σε λύσει χωρίς την θέληση του Δία;». (στ.771)

ΠΡΟΜΗΘΕΑΣ: «τῶν σῶν τιν᾽ αὐτὸν ἐγγόνων εἶναι χρεών./ Ένας από τους δικούς σου απογόνους πρέπει να είναι». (στ.772)

ΙΩ: «πῶς εἶπας; ἦ ᾽μὸς παῖς σ᾽ ἀπαλλάξει κακῶν;/ Πώς είπες; Αλήθεια δικό μου παιδί θα σ' απαλλάξει απ' τα βάσανα;»

ΠΡΟΜΗΘΕΑΣ: «τρίτος γε γένναν πρὸς δέκ᾽ ἄλλαισιν γοναῖς/ Ναι, τρεις γενιές μετά τις δέκα πρώτες».

Εδώ ο Αισχύλος, σε ανύποπτο χρόνο, δηλώνει ότι από την ΠΑΡΘΕΝΟ θα γεννηθεί μετά από 13 γενεές, Ο ΣΩΤΗΡΑΣ, που θα ενεργήσει χωρίς την θέληση του Δία (!!!). Πότε δηλαδή;

 Τα  456-465 περίπου χρόνια, που χωρίζουν την παράσταση του Αισχύλου για τον Προμηθέα Δεσμώτη, από την γέννηση του Ιησού Χριστού, αντιστοιχούν ΑΚΡΙΒΩΣ σε 13 ΓΕΝΕΕΣ!!! 

Εκεί λοιπόν, ο Αισχύλος δια στόματος Ερμού, εκστομίζει την εξής προφητεία:

«τοιοῦδε μόχθου τέρμα μή τι προσδόκα, πρὶν ἂν θεῶν τις διάδοχος τῶν σῶν πόνων φανῇ, θελήσῃ τ᾽ εἰς ἀναύγητον μολεῖν Ἅιδην κνεφαῖά τ᾽ ἀμφὶ Ταρτάρου βάθη..» (στίχοι 1026-1028). [«Και μην προσμένεις στο μαρτύριό σου αυτό τέλος, πριν να φανεί κάποιος θεός, που να θελήσει να πάρει επάνω του τα πάθη σου και πάει στον σκοτεινό Άδη στα σκοτεινιασμένα βάθη του Ταρτάρου»].

Ο Αισχύλος, προδιέγραψε εδώ την βούληση του Θεού Λόγου, του Ιησού Χριστού, να πάρει πάνω του τα βάσανά μας, και να κατέβει ως τον Άδη με την Σταυρική Του θυσία, για να μας σώσει!

Όντως απίστευτη προφητεία!

3/. Η έντονη προσδοκία των Ελλήνων για την εμφάνιση ενός θεανθρώπου, προβάλλει με μεγαλύτερη ακόμη διαύγεια, στην διδασκαλία του Σωκράτη (470/469-399 π.Χ.). Στον διάλογο «Αλκιβιάδης δεύτερος», ο (Πλατωνικός) Σωκράτης συμβουλεύει τον Αλκιβιάδη, που ετοιμαζόταν για μια θυσία [Πλάτωνος, Απολογία Σωκράτους, 8 (31α)].

4/. Ο Πλάτων (428-374 π.Χ.), τον οποίον απεκάλεσαν πρόδρομο του Χριστιανισμού, αυτόν τον έκτακτον απεσταλμένον του Θεού, στην Πολιτεία του, απεκάλεσε Μεσίτη, Σωτήρα, Θεόν και Υιόν Θεού {Πολιτεία, Β΄, V, 40, § 4-5, 361-362}

5/. Προφητείες που βρίσκονται σε χειρόγραφα στο Άγιο Όρος.

α/. Στο Άγιο Όρος υπάρχουν χειρόγραφα που διασώζουν προφητείες της Σίβυλλας-της ιέρειας του Απόλλωνα- για την έλευση του Χριστού. Για παράδειγμα, σε χειρόγραφο με την ονομασία «Υπόμνημα εις τον Άγιον Απόστολον Φίλιππον», πού φυλάσσεται στην Ιερά Μονή Δοχειαρίου, αναφέρονται τα εξής:

«Ύστερα από πολύ καιρό θα φθάσει κάποιος εις αυτήν την πολυδιηρημένην γη και θα γεννηθεί με σάρκαν αμόλυντον. Με ανεξάντλητα όρια ώς Θεότητα θα λυτρώσει τον άνθρωπον από την φθοράν των ανίατων παθών. Και θα τον φθονήσει άπιστος λαός και θα κρεμασθεί ψηλά ώς κατάδικος εις θάνατον. Όλα αυτά θα τα υποφέρει με πραότητα».

Στο ίδιο χειρόγραφο αναφέρεται μία φοβερή προφητεία για την θεανθρώπινη φύση του Χριστού, για το εκούσιον πάθος Του, αλλά και για την Ανάστασή Του

Οι παραπάνω προφητείες αναφέρονται και σε άλλα χειρόγραφα πού βρίσκονται σε άλλες Μονές του Αγίου Όρους ή αλλού (π.χ Μονή Σινά). Παρατίθενται ακόμη σε σύγχρονο βιβλίο, στον «Μέγα Συναξαριστή της Ορθοδόξου Εκκλησίας» του Αρχιμανδρίτη Βίκτωρος Ματθαίου. Και γι’ αυτούς που ίσως αμφισβητήσουν ότι τα παραπάνω ειπώθηκαν πράγματι από την Σίβυλλα και ισχυριστούν ότι είναι επινοήσεις κάποιον Χριστιανών Μοναχών, αρκεί το εξής αδιαμφισβήτητο γεγονός:

Από διάφορες πηγές, έχει διασταυρωθεί πώς τις προφητείες αυτές αλλά και άλλες –είτε της Σίβυλλας είτε άλλων σοφών Ελλήνων- χρησιμοποίησε η Αγία Αικατερίνη. Συγκεκριμένα, το 305 μ.Χ., η Αγία Αικατερίνη η Αλεξανδρινή, έλεγχε τον αυτοκράτορα Μαξιμίνο για την ειδωλολατρική πολιτική του. Ό τελευταίος συγκέντρωσε τότε τους σοφότερους ειδωλολάτρες της αυτοκρατορίας, για να την μεταπείσουν και να την κάνουν παγανίστρια.

Στο διάλογο που ακολούθησε, αυτή η πάνσοφη και σπουδαγμένη στην Ελληνική παιδεία γυναίκα, στην προσπάθειά της να αποδείξει ότι ο Χριστός είναι ο μοναδικός Θεός, ανέφερε-μεταξύ άλλων- και τις προφητείες της Σίβυλλας.

β/. Σε άλλο χειρόγραφο που βρίσκεται στην Αγιορείτικη Μονή Διονυσίου, αναφέρεται μια άλλη προφητεία της Σίβυλλας:  «Σας προφητεύω έναν τρισυπόστατο Θεό στα ύψη εκτεινόμενο του οποίου ο αιώνιος Λόγος σε ανυποψίαστο κόρη θα κυοφορηθεί, όπως ακριβώς το φέρον φωτιά τόξο, το μέσον του κόσμου διαπερνώντας . Όλο τον κόσμο αφού επαναφέρει στην ζωή, και στον Πατέρα θα τον προσφέρει σαν δώρο. Μαρία θα είναι το όνομα αυτής».

γ/.  Ο Πλάτων αναφέρει: «ὁ παλαιὸς νέος καὶ νέος ὁ ἀρχαῖος, ὁ πατὴρ ἐν τῷ γονὶ καὶ ὁ γόνος ἐν τῷ πατρί. Τὸ ἓν διαιρεῖται εἰς τρία καὶ τὰ τρία εἰς ἓν» (Μονὴ Βατοπεδίου).

δ/. Ο Αριστοτέλης λέει: «Ἀκάματος φύσει Θεοῦ γέννησις, ἐξ αὐτοῦ γὰρ ὁ αὐτὸς οὐσιοῦται Λόγος» (Μονὴ Βατοπεδίου) δηλ. «ἀνώδυνη ἀπὸ τὴν φύση της ἡ γέννηση Θεοῦ, διότι ἀπὸ αὐτὸν (δηλ. ἀπὸ τὸν Θεὸ) παίρνει ἀνθρώπινη φύση ὁ Λόγος».

ε/. Ο «θεὸς» Απόλλων προφητεύει για την γέννηση του Χριστού: «Ἐγὼ γὰρ ἐφετμεύω, τρισὲν μόνο ὑψιμέδοντα Θεόν. Οὗ Λόγος ἄφθιτος ἐν ἀδαεῖ κόρῃ ἔγκυμος ἔσεται» (Μονὴ Βατοπεδίου) δηλ. «διότι ἐγὼ προφητεύω ἕναν μόνο τρισυπόστατο Θεό, ἐκτεινόμενο εἰς τὰ ὕψη, τοῦ ὁποίου ὁ ἀνείπωτος Λόγος θὰ κυοφορηθεῖ ἀπὸ  μία ἁπλὴ (ἀδαῆ) κοπέλα».

Βλέπουμε λοιπόν ότι η Θεία Πρόνοια μέσω του «σπερματικού λόγου» (όπως τον ονόμασαν οι Πατέρες της Ορθόδοξης Εκκλησίας), φώτισε κάποιους Έλληνες της Αρχαιότητας και έτσι άφησαν εκατοντάδες χρόνια προ Χριστού, προφητείες για την έλευσή Του.

6/. Όπως προκύπτει από τα παραπάνω, οι προφητείες των αρχαίων Ελλήνων δίδουν λεπτομερέστατα στοιχεία για τον Χριστό (Γέννησή Του από την Παρθένο Μαρία, θεανθρώπινη φύση Του, θαύματά Του, Σταύρωση, Κάθοδος στον Άδη και Ανάστασή Του, τρείς υποστάσεις του Θεού). Έτσι, πολλές απ’ αυτές καθίστανται ισάξιες με τις προφητείες της Παλαιάς Διαθήκης, ενώ κάποιες άλλες τις ξεπερνούν κιόλας.

Αυτό ακριβώς αναγνωρίζει και ο μεγάλος εκκλησιαστικός συγγραφέας Κλήμης ο Αλεξανδρεύς (2ος αιώνας μ.Χ.), ο οποίος στο έργο του Στρωματείς (5,13) δηλώνει απερίφραστα:

«Ούκ οίμαι υπό Ελλήνων σαφέστερον προσμαρτυρήσεσθαι τόν Σωτήρα ημών» δηλαδή, «δεν νομίζω, να έχει προαναγγελθεί από άλλον σαφέστερα από τους Έλληνες, ό Σωτήρας μας».

Και άλλοι αρχαίοι λαοί έδωσαν τέτοιες προφητείες χωρίς να πλησιάζουν την ακριβολογία των προφητειών της Παλαιάς Διαθήκης, περιοριζόμενες αποκλειστικά και μόνο στην αναφορά για τον ερχομό κάποιου Σωτήρα πού θα λυτρώσει τον κόσμο.

γ. Βαβυλώνιοι

1/.  Ένας από τους αρχαίους μάντεις, ο Βαλαάμ, υιός του Βεώρ, περί το 1500 π. Χ., προφήτευσε ότι ένα λαμπρό αστέρι θα αναγγείλει την γέννηση ενός μεγάλου Βασιλέα (Προφητεία Βαλαάμ).

Κατά την ευαγγελική διήγηση (ΜΑΤΘ: 2/1-12) οι τρεις μάγοι «από Ανατολών» όταν είδαν «αυτόν τον αστέρα εν τη Ανατολή» έσπευσαν στην Βηθλεέμ να προσκυνήσουν το Θείον Βρέφος και του πρόσφεραν τρία συμβολικά και προφητικά δώρα: Χρυσόν (σαν να απευθύνονταν σε βασιλέα), λίβανον (σαν να απευθύνονταν σε Θεό) και σμύρνα (σαν να απευθύνονταν σε μελλοθάνατο). Με τον φωτισμό του Αγίου Πνεύματος προσκύνησαν ένα παιδί που ήταν συγχρόνως: Βασιλεύς, Θεός και μελλοθάνατος.

2/. Οι Βαβυλώνιοι προσδοκούσαν τον θεόν που θα ενανθρωπήσει, για να σώσει τον κόσμο.7

δ. Ινδοί

1/. Η εικόνα που δίδει η ινδική γραμματεία για την πορεία της ανθρωπότητος, είναι εν συντομία, η εξής:

Κατ’ αρχάς, υπήρχε  στην γη μία χρυσή περίοδος υψίστης ανθρωπίνης ευτυχίας και ηθικής τελειότητος (Περίοδος Krtayuga). Oι άνθρωποι εγνώριζαν και λάτρευαν ένα και μοναδικό θεό. Οι αμαρτίες και οι ασθένειες ήσαν άγνωστες. Κάτι ανάλογο συνέβαινε και με την γη που ήταν ευφορώτατη σε καρπούς και άνθηση.. Αλλά ήλθε η αμαρτία στον κόσμο και μαζί με αυτήν οι ασθένειες, η φθορά και ο θάνατος. Οι άνθρωποι  έγιναν κακοί και προμηνύετο το τέλος του κόσμου με θεομηνίες, μετά τον οποίον ανεμένετο η έλευση ενός Σωτήρος του κόσμου, ο οποίος θα επανέφερε την χρυσή εποχή.8

O προσδοκώμενος σωτήρας θα λυτρώσει και αυτούς που είναι στον Άδη, απαλλάσσοντάς τους από τις θανάσιμες συνέπειες της αμαρτίας με τα δικά του παθήματα, πραγματοποιώντας έτσι την λύτρωση ζωντανών και νεκρών (MarKandeya-Purana XIII, 5 εξ).

2/. Στο αρχαιότατο ινδικό θρήσκευμα του Βεδισμού, ο θεός της φωτιάς και του Ήλιου, ο Agni, προδοκάται σαν το «φως του κόσμου» που θα αποσταλεί απὸ τον ουράνιο Πατέρα (τον Θεό του πυρός και του ήλιου),  μεσίτης, μεταξύ του Θεού και του αποστάτη ανθρώπου.9    

Ήταν μάλιστα τόσο έντονη η προσδοκία της ελεύσεώς του προς σωτηρία της ανθρωπότητος, ώστε όποτε πρόσφεραν οι Ινδοί αιματηρή θυσία, συνήθως πρόβατο, αναφωνούσαν: «Πότε θα γεννηθεί ο λυτρωτής;».10

ε. Βουδδιστὲς

1/. Στον μεταγενέστερο Βουδδισμό, ο ιδρυτὴς του Βουδισμού, Ινδὸς πρίγκηπας Γκοτάμα Σιντάρτα/Βούδδας (γεννήθηκε περί τὸ 560 π.Χ), ο οποίος έχει θεοποιηθεί από τους οπαδούς του, δέχεται ότι οι άνθρωποι μετά  την πτώση τους από μία αρχαϊκή εποχή, περιήλθαν σε ηθική κατάπτωση και συμφορές τόσο ώστε, έφθασαν να θηριοποιηθούν και να αλληλοεξοντώνονται. Θα συνέλθουν όμως από αυτή την κατάσταση και θα προσπαθήσουν να επανέλθουν στην κατάσταση της πανάρχαιης χρυσής εποχής.

Ο Βούδδας φέρεται να έχει πεί: «Μετά από πεντακόσια χρόνια η διδασκαλία μου θα έχει χρεωκοπήσει».

2/. Η ομάδα των Βουδιστών της «Μεγάλης Οδού» Maha-yana, αναφέρουν στα «ιερά» τους βιβλία, ότι κάποτε θα εμφανιστεί στον κόσμο μία ιδιαίτερη προσωπικότητα, ένας διδάσκαλος σοφός, φωτισμένος, υπερτέλειος, ασύγκριτου μεγαλείου, παιδαγωγός, θεός, τιθασευτὴς των ανθρώπων, ο διδάσκαλος Metreya ή Maitreya ( από την ρ. mtr από την οποία πήρε  το όνομά του και ο Ιρανικός θεάνθρωπος, μεσίτης θεού και ανθρώπων, Μίθρας).

Παραδόξως, Αυτός δεν παρουσιάζεται σαν μετενσάρκωση κάποιου ανθρώπου, αλλά  μία ξεχωριστή και ανεπανάληπτη προσωπικότητα, ένας υπερτέλειος πλήρως φωτισμένος παιδαγωγός και τιθασευτής  των ανθρώπων, αήττητος διδάσκαλος θεών και ανθρώπων.

«Θα είναι μεγάλος ειρηνευτής, θα περιστοιχίζεται από πλήθος μαθητών και οπαδών, θα γυρίζει τις πόλεις και τα χωριά και θα οδηγεί τους ανθρώπους στην σωτηρία και στην ειρήνη. Η διδασκαλία του θα ηχεί σαν ουράνια μελωδία. Όσοι δεχθούν την διδασκαλία του, θα τον δούν και στην αιωνιότητα».11

3/. Μεταξύ των πανάρχαιων θρησκευτικών στοιχείων της Θιβετιανής Γραμματείας, τα οποία πολύ αργότερα αναμείχθηκαν με τον Βουδδισμό του Θιβέτ, είναι και αυτά που βρίσκονται στο Εθνικό έπος του Θιβέτ, το Κεζάρ, στο οποίον διατυπώνεται η προσδοκία της λυτρώσεως της ανθρωπότητος από τον Υπέρθεο, τον βασιλέα των θεών, δια μέσου ενός θεανθρώπου λυτρωτού, ο οποίος θα γεννηθεί από Παρθένο, θα είναι Υιός του Υπέρθεου, θα ακτινιβολεί Θείο φως σαν πάμφωτος Ήλιος και θα αποκαταστήσει σαν θεός Λυτρωτής την ανθρωπότητα, στην αρχέγονη Χρυσή εποχή, εξαφανίζοντας το κακό.12

στ. Ιρανοί (Μήδοι, Πέρσες, αρχαίοι Άριοι λαοί, κλπ)

[Η μορφή την οποίαν είχε η προσδοκία στους Αρίους λαούς (αρχαίο Ιράν, Αφγανιστάν, Βελουχιστάν, κλπ)]

Όπως δείχνουν τα ιερά τους κείμενα «Ζὲνδ Ἀβέστα», ανέμεναν ένα θεάνθρωπο Σωτήρα, τον οποίον ταύτιζαν με τον Θεὸ Μίθρα. Πίστευαν ότι, όταν έλθει τὸ πλήρωμα τοῦ χρόνου, «ο θεός Μίθρας θα γεννιόταν ως άνθρωπος από μίαν Παρθένο και την εμφάνισή του θα ανήγγελε ένα αστέρι, που θα ξεχώριζε από όλα τα άλλα».

Είναι ο αστέρας αυτός, που εκάλεσε τους τρείς Μάγους να κάνουν το τεράστιο ταξίδι τους, από την Βαβυλώνα στα Ιεροσόλυμα, μία απόσταση πάνω απὸ 3.000 χιλιόμετρα !!!

Ο Σωτήρας αυτός, κατά τα ιερά τους κείμενα, που αποτελούσε την «ασίγητη νοσταλγία» ενός πραγματικού ιστορικού θεανθρώπου λυτρωτού,  θα είναι ο τελικός κριτής των ανθρώπων στην συντέλεια του κόσμου.

ζ. Κέλτες

Οι αρχαίοι πρόγονοι των Γερμανών που αρχικώς κατοικούσαν στην Βόρεια Ευρώπη και έπειτα κατέβηκαν στην Γαλλία, οι ονομαζόμενοι Κέλτες, [Κατά τους Έλληνες Γαλάτες και κατά τους Ρωμαίους «Galli»], προσδοκούσαν τον Θεάνθρωπο. Επίστευαν ότι η θεά Ίσιδα η οποία ήταν Παρθένος, θα γεννούσε θεό, ο οποίος θα συναναστρεφόταν με τους ανθρώπους.13       

Το γεγονός αυτό επιβεβιώθηκε από μία επιγραφή η οποία ανακαλύφθηκε το 1833, στο οικόπεδο ενός αρχαίου εθνικού ναού στο Chalons-sur Marne .[VIRGINE PARITURAE-DRUIDES (Στην Παρθένο που θα γεννήσει-Οι ιερείς)].14        

η. Λαοί της Σκανδιναβικής Χερσονήσου..

Στην μυθολογία τους που ονομάζεται Έδδα, διακρίνεται σαφώς μία προφητεία την οποίαν οι θρησκειολόγοι απεκάλεσαν «Αποκάλυψη του Βορρά». Η προφητεία μιλά για μια τελική μάχη μεταξύ θεών και ανθρώπων. Σ’αυτή την μάχη, ο Θωρ πρωτότοκος υιός του Οντίν και ο ανδρειόερος απ’όλους τους θεούς, αναλαμβάνει να πολεμήσει τον Μεγάλον Όφιν, τον Μιγδάρ, τον οποίον και νικά.

Το παράδοξο του μύθου είναι ότι και ο νικητής του πολέμου Θωρ φονεύεται κι’ αυτός στην μάχη. Τότε, ο Υπέρτατος Κύριος παύει τις αταξίες και εγκαινιάζει νέα ιερή κατάσταση, η οποία θα διαρκέσει αιώνια.15

θ. Κινέζοι

Σε όλη την Ασία οι ιερές και μυθολογικές παραδόσεις των προγενεστέρων χρόνων είχαν διαδώσει την πίστη, ότι θα ερχόταν ένας μεγάλος Μεσσίτης, τελικός Δικαστής, μελλοντικός Σωτήρας, βασιλέας και θεός, κατακτητής και νομοθέτης, ο οποίος θα επανέφερε τον χρυσούν αιώνα στην ανθρωπότητα και θα έσωζε τους ανθρώπους από το κακό.16

Στην Κίνα η προσδοκία ενός θεανθρώπου προβάλλει από τον 6ον π.Χ. αιώνα, σαν προσδοκία ενός Αγίου από την Δύση.  Ἀπὸ αὐτοὺς ἔχουμε τὶς παρακάτω μαρτυρίες:

1/. Ο γνωστός κοινωνικός-ηθικός αναμορφωτής και φιλόσοφος Κομφούκιος (551-479 π.Χ):

α/. Εκφράζει ως εξής την αγωνία του κόσμου για την διόρθωση των ανθρώπων: «Αν ερχόταν ένας θεόσταλτος βασιλιάς, θα επιτυγχανετο η στροφή των ανθρώπων στο Αγαθό». (13,2).

β/. Προαναγγέλλει στους πιστούς του: «Εγώ ο Κιεού άκουσα να λέγεται ότι στις δυτικές χώρες θα αναφανεί άνθρωπος Άγιος, ο οποίος χωρίς να μεταχειρίζεται καμμία κυβερνητική πράξη, θα προλαβαίνει ταραχές, χωρίς να λαλεί θα εμπνέει  αυθόρμητα πίστη, χωρίς να κάνει αλλαγές, θα επιτελεί αναρίθμητα αξιόμισθα έργα».17

2/. Δεύτερος μετά τον Κομφούκιο λόγιος στην Κίνα είναι ο Meng-Tsze (Mencius, 371-289 π.Χ.), ο οποίος εκφράζει επίσης αυτή την θεανθρωπική προσδοκία όπως είναι γραμμένη στο ομώνυμο βιβλίο του «Mencius», κεφ. II,VII, και IV. O αναμενόμενος Άγιος αναμένεται να εκδηλώσει θείες δυνάμεις ως πραγματικός θεος, ενώ συγχρόνως θα είναι και άνθρωπος. Το ότι κατέχει ακόμη και από την γέννησή Του την Υψίστη Αλήθεια, αυτό τον καθιστά και Σωτήρα της ανθρωπότητος.18          

3/. Στο βιβλίο των καταλοίπων του Lieh-Tse (440-370 π.Χ.) επίσης γίνεται λόγος για τον «Άγιον από τις δυσμικές χώρες» για το οποίο χωρίο ο Alfred Forke στο βιβλίο του   Geshichte der aiter Chinesischen Philosophie (Hamburg 1927, p.289) μας πληροφορεί ότι, οι ιεραπόστολοι στην Κίνα το χρησιμοποιούν για τον Ιησού. (Λεωνίδα Φιλιππίδη, Ιστορία της εποχής της Καινής Διαθήκης, σ. 769, υποσ.3).

4/. Στο τελετουργικό κείμενο των Κινέζων καταγράφεται η πληροφορία ότι ο αυτοκράτορας Μένγη-Τί (Ming-Ti) ανέφερε ὅτι: «Ο Άγιος αυτός θα είναι συγχρόνως άνθρωπος και Θεός» και προσθέτει: «Περιμένουμε εκείνον τον Άγιο που θα μας στείλει ο Θεός…Εκείνοι που βρίσκονται μακριά τον νοσταλγούν, εκείνοι που βρίσκονται κοντά του δεν νοιώθουν κόπωση».

Σύμφωνα μάλιστα με κάποια πληροφορία της εποχής, τις παραμονές της γεννήσεως του Χριστού, ο αυτοκράτορας Μινκ-Τι, έστειλε ανθρώπους στην Δύση, για να αναγνωρίσουν τον «Άγιο», που σύμφωνα με τις παραδόσεις τους, επρόκειτο να εμφανιστεί στον κόσμο. (Αυγούστου Νικολάου, φιλοσοφικαί μελέται περί Χριστιανισμού, σ.448).

ι. Ρωμαίοι

1/. Ο Ρωμαίος ρήτορας, φιλόσοφος και πολιτικός Κικέρων (106-143 π.Χ) μας πληροφορεί ότι παλαιοί χρησμοί των Σιβυλλών, ιερειών του Απόλλωνος)19 προέλεγαν ότι πρόκειται να έλθει ένας θεόσταλτος βασιλιάς, τον οποίον έπρεπε να αναγνωρίσουν όσοι ήθελαν να σωθούν. (De divination II, Cap.54, 110).

Θα ανατείλει, έλεγαν οι χρησμοί, μία νέα εποχή για τον κόσμο. Τον κόσμο πλέον θα κυβερνάει ένας διδάσκαλος, ένας Θεός. Και διερωτάται ο Ρωμαίος ρήτορας, που δεν θεωρεί αδύνατο, να κατέβει ένας Θεός στη γη: «Hoc si est in libris, in quem hominem et in quod tempus est?». Δηλαδή: «αν αυτό βρίσκεται στα βιβλία, σε ποιόν άνθρωπο και σε ποιόν χρόνο αναφέρεται;».20

2/. Ὁ επικός ποιητής Βιργίλιος (70-19 π.Χ.) στο Δ΄ βιβλίο των «Εκλογών» του, που γράφτηκε περί το 41 π.Χ., αναφερόμενος στην εκπλήρωση των χρησμών που πλησιάζει, λέγει:

«Έφθασε ήδη το τέλος της εποχής των χρησμών της Κυμαίας Σιβύλλας. Πρόκειται να αρχίσει μία νέα περίοδος παγκόσμιας τάξεως. Το Παρθενικό Άστρο θα αναλάμψει σύντομα και γρήγορα φθάνει η επάνοδος της αρχικής βασιλείας του υψίστου Θεού. Όπου να’ ναι, νέα χρυσή γενιά στέλνεται από επάνω, τα ουράνια ύψη, στην γη. Συ, λοιπόν, αγνή Φωτεινή, προστάτευσέ μας, διότι ήδη βασιλεύει ο δικός σου Απόλλων. Θα γεννηθεί Υιός ο οποίος θα φέρει την λήξη της σιδηράς γενεάς και θα ανατείλει σ’όλον τον κόσμο Νέα γενεά….

Έλα λοιπόν στις μεγάλες τιμές πολύτιμε Υιέ των θεών, μεγάλε Βλαστέ του Δία. Όπου νάναι φθάνει η στιγμή!».21      

Είναι επιβεβαιωμένο ότι η συνείδηση της Χριστιανικής εκκλησίας ανεγνώριζε πάντοτε ότι οι προρρήσεις αυτές του Βιργιλίου, ανεφέροντο στον Ιησού Χριστό.22

3/. Αλλά και ο έτερος Λατίνος ποιητής Οράτιος (65 π.Χ.- 8 μ.Χ.), εκφράζει την νοσταλγία προς εξαγνισμόν και λύτρωση, την οποία με αγωνία αναμένει η ανθρωπότης από τον Ύψιστο θεό, αφού και αυτών ακόμη οι δεήσεις των αγνών παρθένων προς την θεά Εστία, αποδείχθηκαν μάταιες.

Ο Οράτιος (43 π.Χ.-17 μ.Χ.) στις «Μεταμορφώσεις» του, θρηνεί ότι χάθηκε η χρυσή Εποχή  και σε μία από τις διηγήσεις του, εκφράζεται ζωηρή η πίστη του ότι, ο Θεός θα κατέβει στην γη φανερά και θα εξευγενίσει τους ανθρώπους.23

4/. Ο Ρωμαίος ιστορικός Τάκιτος (50-117 μ.Χ.), μας λέγει:

«Πολλοί είχαν πεισθεί ότι σύμφωνα με τις προρρήσεις των ιερέων, η Ανατολή κατά τους χρόνους εκείνους επρόκειτο να γίνει ανάστατη, από την οποία αναστάτωση ένα πρόσωπο το οποίον θα προήρχετο από την Ιουδαία, θα αντικαθιστούσε την δυναστεία και θα αναλάμβανε την διοίκηση». (Χρονικά, Βιβλίον Ε΄, κεφ.13).

Αλλά και ο σύγχρονος με τον Τάκιτο, ρωμαίος ιστορικός Σουητώνιος [Gaius Suetonius Tranquillus, commonly known as Suetonius (69/75-περ.130 μ.Χ.)] γράφει ότι: « Έχει ήδη επικρατήσει σε όλη την Ανατολή η πίστη ότι από την Ιουδαία θα προέλθει εκείνη την εποχή ένας Βασιλέας, ο οποίος πρόκειται να ιδρύσει παγκόσμια Αυτοκρατορία…».24       

5/. Κατά τους ιστορικούς Σουΐδα και Κάλλιστο, ο αυτοκράτορας της Ρώμης Οκταβιανός Αύγουστος (Gaius Iulius Caesar Octavianus Augustus, 63π.χ-14 μ.Χ.), ερωτώντας το μαντείο των Δελφών (για το μέλλον της βασιλείας του), πήρε την εξής απάντηση: «Ένα εβραιόπουλο (παῖς Ἑβραίων) με διατάζει (κέλεταί με) να εγκαταλείψω τον ναό και να ξανακατέβω στον Άδη. Φύγε λοιπόν σιωπώντας από τους βωμούς μου (λοιπόν άπιθι σιγών εκ βωμών ημετέρων)».

Εξαιτίας αυτής της απαντήσεως, ο Οκταβιανός έκτισε στο Καπιτώλιο τον μεγαλύτερο βωμό και τον αφιέρωσε «στον θεό που γεννήθηκε πρώτος»  [«Ο βωμός ούτος εστί του πρωτογόνου Θεού» (Λεξ. Σουΐδα, σ.194)].

ια. Συμπεράσματα

1/. Ο αναμενόμενος Μεσσίας Ιησούς Χριστός, αποτελούσε την προσδοκία όλων των λαών της αρχαιότητος, απεκαλύφθη σε όλους  και ενεφανίσθη για όλους ανεξαιρέτως, τους λαούς της γης. Το ότι αποκαλύφθηκε πρώτα στους Εβραίους του Παλαιού Ισραήλ, ΔΕΝ σημαίνει σε καμία περίπτωση ότι η πίστη σ’Αυτόν είναι Ιουδαιογεννής θρησκεία, αφού:

-Οι σημερινοί Ιουδαίοι (Jews) :

.ΟΥΔΕΜΙΑ σχέση έχουν τόσον με τους Εβραίους/τον παλαιό λαό Ισραήλ (Hebrews), οι οποίοι ελάτρευαν τον άσαρκο ΙΑΧΒΕ/ΙΗΣΟΥΝ ΧΡΙΣΤΟΝ, όσον και με την Παλαιά Διαθήκη

.Έχουν απορρίψει τουλάχιστον εδώ και δύο χιλιάδες χρόνια  την Παλαιά Διαθήκη και έχουν ως θρησκευτικό Σύνταγμα της λατρείας τους το Σατανικό Ταλμούδ!!.

-Οι Εθνικοί /Έλληνες υπήρξαν οι «πρωτότοκοι» του Νέου Ισραήλ της Χάριτος του Θεού, χρισθέντες ούτως, από Τον Ιδιον Τον Ενσαρκωμένον Θεόν, Ιησούν Χριστόν..

2/. Έλληνες Πατέρες διατύπωσαν σε δόγματα, την Πίστη στον Ένα και Μοναδικό Αληθινό θεό, Τον Τριαδικό Θεό (ΟΡΘΟΔΟΞΙΑ). Την ΟΡΘΟΔΟΞΙΑ η οποία ΔΕΝ είναι καν Θρησκεία, αλλά η Ακλόνητη, Εδραία και Τεθεμελιωμένη Πίστη στον Ένα , Μοναδικό και Αληθινό Τριαδικό Θεό.

3/. Οι Έλληνες εδίδαξαν διαχρονικώς τις αιώνιες αλήθειες Σωτηρίας, απεκάλυψαν τις ορθολογιστικές απάτες και αποκρυφιστικές τεχνικές και κατεπολέμησαν τις αιρέσεις, πλάνες και θρησκευτικές αρχές κάθε ανθρώπινης ετεροδιδασκαλίας, όπως ήταν οι ετεροδιδασκαλίες τόσον των σφετεριστών της Παλαιάς Διαθήκης (Ταλμουδιστές Ιουδαίοι), όσον και των αρνητών της παραδόσεως των σοφών προγόνων τους, που προσδοκούσαν τον Θεάνθρωπο-Λυτρωτή της Ανθρωπότητος, και αντ’αυτών ίδρυσαν τις σημερινές γνωστές θρησκείες ΟΛΟΥ του ΚΟΣΜΟΥ (ψευδοχριστιανών και αλλοδόξων)!!!

4/. Ο προφητευμένος προχριστιανικώς και προσδοκώμενος απ’ όλα τα Έθνη, αληθινός Μεσσίας, είναι ο Ιησούς Χριστός, Ο ΕΝΑΣ ΚΑΙ ΜΟΝΟΣ ΑΛΗΘΙΝΟΣ ΘΕΟΣ, Ο ΚΤΙΣΤΗΣ-ΔΗΜΙΟΥΡΓΟΣ ΤΟΥ ΣΥΜΠΑΝΤΟΣ ΚΑΙ ΤΩΝ ΑΤΕΛΕΥΤΗΤΩΝ ΣΥΜΠΑΝΤΩΝ.

Διερωτώμεθα, τι άλλα αποδεικτικά στοιχεία πέρα από τα δεκάδες που έχουμε παρουσιάσει μέχρι τώρα (τόσον στην ανάπτυξη του παρόντος θέματος όσον και στις κατά καιρούς, παρουσιάσεις των συναφών θεμάτων, από το ιστολόγιόν μας), απαιτούν ή αναζητούν οι άπιστοι, οι αμφισβητίες, οι ορθολογιστές, οι οιηματίες αλλά και όσοι ισχυρίζονται ότι είναι ανεξάρτητοι-αδέσμευτοι, ελεύθεροι ερευνητές-μελετητές, προκειμένου να πεισθούν ότι ο αναμενόμενος, κατά τους προχριστιανικούς αιώνες, Μεσσίας-Λυτρωτής του κόσμου, είναι ο Θεάνθρωπος Ιησούς Χριστός;

Οι έχοντες νουν νοείν, νοείτωσαν!!!

 

Συνεχίζεται

---

1 Ευσεβίου Καισαρείας, Ιστορικά, Δ, ΕΠΕ, σ. 599-612.

2 Herbert William Parke was Professor of Ancient History, Trinity College, University of Dublin, 1934–73, and a contributor to Encyclopedia Britannica.

3 H.W. Parke, Sibyls and the Sibylline Prophecy in classical Antiquity, σ. 164.

4 Νεοπαγανιστές εθνικοί (Γνωστικοί, Νεοπυθαγόρειοι, Νεοπλατωνιστές, Ορφικοί, κλπ), Σατανολάτρες του αρχαίου Αιγυπτιακού Ιερατείου, Μισέλληνες Ταλμουδιστές Ιουδαίοι της «Συναγωγής του Σατανά» (ΑΠΟΚΑΛΥΨΗ 2/9 και 3/9).

5 Ιαμβλίχου, Περί του Πυθαγορείου βίου, σ. 6, 30-31,19,92. Εις Λεων. Φιλιππίδου (Θεία Πρόνοια και μοίρα εν τη θρησκεία των Αρχαίων Ελλήνων, 1939, σ.287).

6 Carolus Clemen, Fontes historiae Relgionis, Bonnae 1920, p.71, εις Λεων. Φιλιππίδου (Θεία Πρόνοια και μοίρα εν τη θρησκεία των Αρχαίων Ελλήνων, 1939, σ.788).

7 -August Freihern von Gall, Heidelberg 1926, p.47, εις Λεων. Φιλιππίδη, σ. 773.

-Eugen Oscar Rindt Der Junger Johannes Betrachet die Welt-Freiburg im. Br., 1935, p. 95, εις. Λεων. Φιλιππίδη, ο.α. σ. 773.

8 Johannes Witte, Die Christus-Botschaft und die Religionen, Gottingen, 1936, p.122, εις. Λεων. Φιλιππίδη, ο.α. σ. 778.

9 Εις Λεωνίδα Φιλιππίδη, σ. 775.

10 Eugen Oscar Rindt   Der Junger Johannes Betrachet die Welt-Freiburg im. Br., 1935, p. 95, εις Λεων. Φιλιππίδη, ο.α. σ.774.

11 Emil Abegg, Εις Λεωνίδα Φιλιππίδη, σ. 776 εξ.

12 Alfred Jeremias, Die ausserblische Erloserer-wartung, Berlin, 1927, p.277..Εις Λεων. Φιλιππίδη, σ.778.

13 Ηλία σχεδίου, De Diis Germanis, κεφ. 15, σ.346, Εις Αυγούστου Νικολάου, φιλοσοφικαί μελέται περι Χριστιανισμού, σ.415.

14 Χρονικά Φιλοσοφίας Ζ΄, σ.238, Εις Αύγ.Νικολάου, σ.413.

15 K. Riamburg, rationalism et tradition, κεφ. Σκανδινάβιοι Παραδόσεις (παράρτημα), Εις Αυγ. Νικολάου, ο.π., σ.427.

16 Αυγούστου Νικολάου, φιλοσοφικαί μελέται περί Χριστιανισμού, σ.432.

17 Ηθικά Κομφουκίου, αριθ. 196 και εις Άγ. Νεκτάριον, Χριστολογία, σ.16.

18 Johannes Witte, Die Christus-Botschaft und die Religionen, Gottingen, 1936, p.122, εις Λ. Φιλ. σ. 770.

19 Οι Σίβυλλες (Το όνομα Σίβυλλα προέρχεται από το Σιός δηλαδή Διός +Βουλή/Θεοβούλη) ήταν γυναίκες στην Ρώμη, που σε κατάσταση έκστασης προέλεγαν μερικές φορές επιτυχώς σπουδαία γεγονότα, τα οποία επρόκειτο να συμβούν στο μέλλον. Οι χρησμοί των Σιβυλλών είχαν θορυβήσει τους Ρωμαίους επισήμους, ώστε η Σύγκλητος φοβούμενη τις συνέπειες απαγόρευσε την ανάγνωσή τους. Περίφημη και πασίγνωστη υπήρξε η Κυμαία Σίβυλλα (6ος αιών π.Χ) από την Κύμη της Νότιας Ιταλίας.

Η πρώτη Σίβυλλα ονομαζόταν Σίβυλλα η Δελφίς και ήταν η Άρτεμις, η αδερφή του Απόλλωνος, όπως γνωστοποιείται στα σχόλια εις τους «Όρνιθες» του Αριστοφάνους και επιβεβαιώνεται από τον Κλήμη τον Αλεξανδρέα, ο οποίος μας διασώζει ένα μικρό τμήμα μιας ποιητικής της ψαλμωδίας. Η Σίβυλλα Άρτεμις, ήταν  αρχιέρεια του ιερατικού αξιώματος των Σιβύλλων. Όλες οι Σίβυλλες, ανεξαρτήτως του τόπου δράσεώς τους, ήταν ιέρειες του Απόλλωνος.

20 Eugen Oscar Rindt   Der Junger Johannes Betrachet die Welt-Freiburg im. Br., 1935, p. 94, εις. Λ. Φιλιππίδη, Iστορία της Εποχής της Καινής Διαθήκης, σ.796.

21 Κάποιοι υποστηρίζουν ότι μερικοί από τους χρησμούς, έχουν υποστεί τροποποιήσεις από ιουδαϊκά ή χριστιανικά χέρια δια μέσου των αιώνων. Το απόσπασμα όμως που αναφέραμε, είναι αυθεντικό αφού προέρχεται από τον Βιργίλιο και αναφέρεται ότι ελέχθη από την Σίβυλλα την Κυμαία . Στο απόσπασμα αναφέρονται και τα εξής:

.Οι Σίβυλλες θα σιγήσουν και δεν θα υπάρχουν πλέον χρησμοί.

.Γίνεται μνεία  του αστερισμού της Παρθένου και εύλογα με τα συμφραζόμενα μπορεί να θεωρηθεί  ως προ-ευαγγελισμός  της γεννήσεως του Θεανθρώπου από την Αειπάρθενο Μαρία.

.Η Θεά Ειλειθυία  ή Φωτεινή (Lucina) την οποίαν επικαλείται ήταν αυτή που βοηθούσε στις δοκιμασίες του τοκετού.

.Η ωδή είναι αφιερωμένη στον Ασίνιο Πολλίωνα επί της Υπατείας του οποίου εγεννήθη ο Χριστός.

22 Alfred Jeremias, Die ausserblische Erloserer-wartung, Berlin, 1927, p.225. Εις Λεων. Φιλιππίδη, σ.804.

23 Από το 15τομο έργο του Οβιδίου ¨Μεταμορφώσεις»  μεταφρασμένο από τον Αλεξ. Κάσδαγλη, Αλεξάνδρεια, 1908, Βιβλίον Η΄, σ.257-260... Εις Κ. Καλλινίκου «Τα θεμέλια της πίστεως», σ.167.

24 Βίος Βεσπασιανού, κεφ. 4. Ο Σουητώνιος καταγράφοντας τα γεγονότα για την πυρκαγιά που ξέσπασε στην Ρώμη το 64 μ.Χ. αναφέρει την λέξη Chrestiani ως παράδειγμα της σκληρότητας του Νέρωνα, σημειώνοντας ότι τους τιμώρησε σκληρά.

Στο έργο του «Η Ζωή του Κλαύδιου», ο Σουητώνιος διηγείται πως Εβραίοι υποκινούμενοι από τον Χριστόν (Chrestus) εκδιώχθησαν από την πόλη λόγω των ταραχών που προκαλούσαν.

Οι αναφορές του στους Χριστιανούς και τον Χριστό σε συνδυασμό με τις αντίστοιχες του Τάκιτου, αποτελούν, εκτός των άλλων, σημαντικές αποδείξεις για την επιστημονική τεκμηρίωση της Ιστορικότητος του Ιησού, την οποία πάσης φύσεως αντίχριστοι αμφισβητούν ή αρνούνται.